Nasreddin Hoca’yı bir gece uyku tutmamış. Ne yapsa uyuyamayan hoca yatağından kalmış ve ışığı açmış. Işığı açan hoca bir de ne görsün evde hırsız var. Nasreddin Hoca’yı gören hırsız arsız bir şekilde: “Hocam kusura bakma yolu şaşırmışım burayı benim evim sandım ondan girdim.” demiş ve arkasını dönüp evden çıkmış. Tabi bu arada hocanın evinden çaldıkları da sırtındaki çuvalın içindeymiş.
Nasreddin Hoca hem hırsız hem de arsız olan bu adama haddini bildirmeye karar vermiş. Hiç sesini çıkarmamış, hocayı kandırdığını sanan hırsız çuvalla birlikte evden ayrılmış. Kendi evine doğru yürümeye başlamış. Hoca da hırsızı takip etmiş. Eve gelip kapıyı açınca da hırsızla birlikte eve girmiş.
Hırsız, Nasreddin Hoca’yı tekrar görünce şaşırmış. “Hocam senin ne işin var benim evimde?” demiş. Hoca da hemen cevabı yapıştırmış. “Ben senin evine gelmedim ki buraya taşınmadık mı?” demiş. “Artık burası benim evim hadi artık sen dışarı çık bakalım benim evimden yoksa şimdi polis çağıracağım bak.” demiş. Hırsız bu sözlerin üzerine ne diyeceğini bilememiş. Hocaya burası benim evim diye ısrar etse polis çağıracak ve hapse girecekmiş. Evden çıksa sokakta kalacakmış.
Dönmüş ve Nasreddin Hoca’ya: “Hocam ben ettim sen etme hadi senin evinden çaldıklarımı vereyim sen de evine git.” demiş. Hoca: “Yok olmaz sadece benim eşyalarımı değil diğer evlerden çaldıklarını da geri götüreceksin yoksa bu işin sonu senin için iyi olmaz.” demiş. Hırsız çaresiz hocanın isteğini kabul etmiş. O gece sabaha kadar Nasreddin Hoca’nın sayesinde köyde herkes çalınan eşyalarına tekrar kavuşmuş. Hırsız da tövbe etmiş ve bir daha asla kimsenin malını çalmadan namuslu bir hayat yaşamaya başlamış.